My Philosophy
Our surroundings, the place and time, absorb and imprint the viewer’s latest mood, and while they gradually deconstruct and free him from the glance of the mind and rationale, they urge him to look at the world around through the eyes of his soul.
They influence the viewer’s feelings, revoking experiences and memories well-hidden. They urge him to look towards the light moving in a subtle, but perpetual manner, to play with it, and see the world not as it is, but as the viewer would wish it to be. After all, after shutting the eyes widely, what is left, but the glance of the latest moment?
The human absence from the landscape is apparent and necessary. The viewer stands outside it, opposite it. The landscape challenges the viewer to complete the abstract mood of the drawing, creating – composing himself a place and time, which reflect his own personality, memories and mood of the moment.
It is the light that describes the landscape. At times it alters the forms and the objects. At other times it shows them off, thus creating a puzzle of intensity and dullness, realism and abstraction, but always in a perpetual movement.
The viewer needs only to follow the light’s journey, in order to complete the puzzle and gradually discover a perpetual world rotating around him. Each and every work demands the viewer’s participation so as to be complete through his own personal brush stroke.
Nikos Kranakis
Ο περιβάλλων χώρος, ο τόπος και ο χρόνος απορροφούν και αποτυπώνουν την ψυχική διάθεση της τελευταίας στιγμής του θεατή και σταδιακά αποδομώντας τον και απαλλάσσοντάς τον από τη θωριά του μυαλού και της λογικής τον παροτρύνει να κοιτάξει τον κόσμο γύρω του με τα μάτια της ψυχής.
Επηρεάζει το συναίσθημα του θεατή, φέρνοντας στο προσκήνιο βιώματα και μνήμες καλά κρυμμένες. Τον προτρέπει να κοιτάξει προς το φώς σε μια αδιόρατη αλλά συνεχή κίνηση, να παίξει μαζί του και να δει έναν κόσμο όχι όπως είναι αλλά όπως θα ήθελε να είναι. Άλλωστε, κλείνοντας ερμητικά τα μάτια αυτό που μένει, τι άλλο είναι από το φως της τελευταίας θωριάς.
Εμφανής και αναγκαία η ανθρώπινη απουσία από το τοπίο. Είναι εκτός και απέναντί του ο θεατής, προκαλώντας τον να συμπληρώσει ο ίδιος την αφαιρετική διάθεση του σχεδίου, δημιουργώντας – συντάσσοντας ο ίδιος έναν χωροχρόνο που αντανακλά την προσωπικότητά του, τις μνήμες και τη διάθεση της στιγμής.
Το φως σχεδιάζει το τοπίο άλλοτε αλλοιώνοντας τις φόρμες και τα αντικείμενα και άλλοτε αναδεικνύοντάς τα δημιουργώντας παζλ από εξάρσεις και υφέσεις, ρεαλισμό και αφαίρεση αλλά πάντα σε μια συνεχή κίνηση.
Εμείς δεν μένει παρά να ακολουθήσουμε τη διαδρομή του, να συμπληρώσουμε το παζλ και να ανακαλύψουμε σταδιακά έναν αέναο κόσμο που περιστρέφεται γύρω μας.
Συμμετοχή, λοιπόν, του θεατή ζητά συνειδητά το κάθε έργο για να ολοκληρωθεί με τη δική του προσωπική πινελιά.
Νίκος Κρανάκης
Bio
Solo Exhibitions
Collective Exhibitions
